Rutwica lekarska... naturalna insulina

Rutwica lekarska (Galega officinalis) rośnie w Afryce Północnej, Azji i Europie środkowej. W Polsce występuje jedynie w południowej części kraju. Rutwica była stosowana już kilkaset lat temu do leczenia objawów będących skutkiem cukrzycy typu 2. Surowcem leczniczym jest ziele zawierające związki guanidynowe (np. galeginę, hydroksygaleginę), flawonoidy, saponiny, alkaloidy, garbniki i sole chromu. Galegina, zwana naturalną insuliną, obniża poziom cukru we krwi została odkryta w 1914 roku przez doktora Tauret. Rutwica lekarska we wczesnym stadium choroby obniża do normy poziom cukru we krwi. Ziele działa również napotnie, a także wspiera produkcję mleka u karmiącej matki. Nazwa łacińska rutwicy lekarskiej pochodzi z języka greckiego i oznacza „przynosząca mleko“. Galegina zawarta w tym ziółku wspomaga przemianę materii i wzmacnia układ odpornościowy. Natomiast wyciągi z rutwicy dodawane do maści wykorzystywane są do leczenia różnych defektów skóry. 

Szałwia hiszpańska... lecznicze nasiona

Szałwia hiszpańska (Salvia hispanica) zwana też chia pochodzi z Ameryki Południowej, z Meksyku i Gwatemali. Już w czasach prekolumbijskich roślinę tą uprawiali Aztekowie. Nasiona chia zawierają kwasy omega-3 i omega-6 oraz witaminy A, C, E, B1, B2, B3 i minerały: magnez, żelazo, cynk, fosfor, wapń, potas, sód  i brom. Kwasy omega- 3 i -6 wpływają pozytywnie na układ sercowo-naczyniowy. Dzięki dużej zawartości błonnika nasiona są dobrym produktem dla ludzi zmagających się z nadwagą i otyłością. Przyczyniają się do obniżenia poziomu „złego“ cholesterolu LDL i trójglicerydów oraz do podwyższenia stężenia „dobrego“ cholesterolu HDL. Natomiast dzięki zawartości potasu regulują ciśnienie krwi. 

Nasiona szałwii hiszpańskiej spowalniają również wchłanianie cukrów i pomagają regulować ich poziom we krwi, więc polecane są dla diabetyków. Nie powinni ich jednak spożywać ludzie ze stanami zapalnymi jelit i innymi chorobami przewodu pokarmowego.

Ważne jest dawkowanie. Dzienna dawka nie powinna przekraczać 15 g nasion (około 3 łyżeczek). Możemy dodawać je do musli, sałatek, koktajli i wypieków.

Jeżówka purpurowa... wzmacnia system odpornościowy organizmu

Jeżówka purpurowa (Echinacea purpurea) pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie rośnie dziko najczęściej w suchych lasach oraz na piaszczystych brzegach wód. Uprawiana jest w wielu krajach. Jeżówkę znali i wykorzystywali jej właściwości lecznicze Indianie północnoamerykańscy już w XVIII wieku. Używali jej do leczenia trudno gojących się ran i ukąszeń przez węże oraz stanów gorączkowych. Na początku XX wieku jeżówka trafiła do Europy. Surowcem leczniczym jest ziele i korzenie oraz sok. Ziele zawiera flawonoidy, poliacetyleny, alkailoamidy, alkiloaminy i liczne związki mineralne. W korzeniach wykryto pochodne kwasu kawowego oraz polisacharydy i glikoproteiny.  Związki czynne zawarte w jeżówce pobudzają do działania limfocyty i w ten sposób podnoszą ogólną odporność organizmu, zmniejszają skłonność do przeziębień, grypy, zapalenia gardła i oskrzeli oraz jamy ustnej i dziąseł. 

Odwar z korzeni

1 łyżkę rozdrobnionych korzeni zalewamy szklanką wody i gotujemy na małym ogniu, pod przykryciem, przez 10-15 minut. Odstawiamy do naciągnięcia na 15 minut. Pijemy 3 razy dziennie po ½ szklanki odwaru.

Zewnętrznie tak przygotowany odwar stosujemy w postaci okładów na trudno gojące się rany.

Produktów z jeżówki nie powinny używać dzieci do 4 roku życia oraz osoby z ciężkim upośledzeniem wątroby, chore na gruźlicę, białaczkę, AIDS i zakażone wirusem HIV.