Kukurydza zwyczajna... ziółko z wąsami

Kukurydza zwyczajna (Zea mays) pochodzi z Meksyku. Była podstawowym zbożem Majów, Azteków i Inków. Z badań archeologicznych wynika, że uprawiano ją już 5000 lat p.n.e. W Europie pojawiła się w XVI wieku, a do Polski trafiła – najprawdopodobniej z Węgier lub Rumunii – na przełomie wieków XVII i XVIII. Surowcem leczniczym kukurydzy są jej wąsy, tzw. znamię. Kukurydza zawiera skrobię, białko, tłuszcz oraz witaminy z grupy B, witaminę A, D, E, K, C, a także potas, fosfor, żelazo, miedź, magnez, wapń, selen i cynk oraz niewielkie ilości kobaltu, bromu i jodu. Znamiona stosuje się przede wszystkim jako lek moczopędny, przeciwzapalny i rozkurczowy w zapaleniu miedniczek nerkowych i pęcherza moczowego oraz pomocniczo w kamicy moczanowej i fosforanowej, skazie moczanowej i chorobie reumatycznej. Znamiona podaje się również jako lek żółciopędny w zastoju żółci, pomocniczo w zapaleniu wątroby oraz kamicy żółciowej. 

Czasami znamiona wykorzystuje się w początkowych stanach cukrzycy, w otyłości oraz skłonności do krwawień na skutek obniżonej krzepliwości krwi. Wyciągi ze znamion kukurydzy wywierają korzystny wpływ na wątrobę i ułatwiają przepływ żółci do dwunastnicy.

Napar ze znamion kukurydzy

Łyżeczkę znamion zalewamy szklanką wrzącej wody i pozostawiamy do naciągnięcia na kilka minut pod przykryciem.