Imbir... nie tylko na grypę i przeziębienie

Imbir (Zingiber) występuje w stanie dzikim w strefie tropikalnej Azji i Australii. Uprawiany jest na Jamajce, w Indiach, Chinach i Malezji. Jest jedną z pierwszych przypraw korzennych, które przywieziono do Europy. Wiele narodów nie wyobraża sobie życia bez tej rośliny. 

Imbir

• leczy przeziębienia i grypę, przynosi ulgę chorym stawom, gdyż bogaty jest w substancje przeciwzapalne

• polepsza krążenie krwi i rozgrzewa cały organizm

• łagodzi mdłości, więc stosowany jest w chorobie lokomocyjnej, przeciwdziała wymiotom po narkozie i chemioterapii

• zmniejsza zlepianie się płytek krwi, więc chroni przed tworzeniem się zakrzepów

• poprawia ukrwienie mózgu

• stosowany regularnie zmniejsza ilość ataków migreny

• łagodzi bóle miesiączkowe

• ułatwia trawienie, gdyż olejek zawarty w kłączu pobudza wydzielanie śliny i soku żołądkowego, działa żółciopędnie i rozkurczowo.

Sok ze świeżego imbiru stosujemy w chorobie lokomocyjnej, czkawce i wymiotach, a także przy zatruciach pokarmowych. 
1-2 łyżki soku popijamy ciepłą wodą.

Nalewka

Do słoja wrzucamy 10-12 dag pokrojonego kłącza imbiru, dodajemy 2-3 łyżki miodu i pokrojone na ćwiartki 2 cytryny. Całość zalewamy 0,5 l wódki i odstawiamy na 6-8 tygodni. Po tym czasie nalewkę przelewamy do butelek i odstawiamy, aby dojrzała. 

Nalewka z „wiekiem“ staje się smaczniejsza.

Melisa lekarska... lecznicze nalewki

Właściwości melisy lekarskiej znano i ceniono od czasów starożytności. W wieku XVII słynne było lekarstwo zwane Eau de Melisse des Carmes. Od roku 1611 lek ten produkowany był przez karmelitów bosych w Paryżu. Była to nalewka alkoholowa na świeżych liściach melisy i skórki cytrynowej, korzenia arcydzięgla, z dodatkiem gałki muszkatołowej, goździków, cynamonu oraz kolendry. Stosowano ją po kilka kropli na uspokojenie i melancholię. W Niemczech było znane nie mniej skuteczne lekarstwo, produkowane przez karmelitanki bose, zwane Klosterfrau Melissegeist. Z melisy lekarskiej możemy sami przygotować leczniczą nalewkę.

Nalewka

50 g suszonego ziela zalewamy litrem białego wina i odstawiamy na 48 godzin.

Zażywamy 2 łyżki dziennie przy dolegliwościach nerwicowych, żołądkowych, miesiączkowych, przy migrenach i w bezsenności.

Melisa lekarska... nie tylko na ukojenie nerwów

Melisa lekarska (Melissa officinalis) rośnie dziko w Afryce Północnej, Europie południowej i w Azji. Ta popularna roślina miododajna obecnie uprawiana jest na całym świecie. Jej nazwa pochodzi z języka greckiego od słowa melissa - pszczoła. O leczniczych właściwościach melisy wiedzieli już starożytni Grecy i Rzymianie. Hipokrates, Pliniusz i Teofrast pisali o niej jako leku przeciwdepresyjnym, przeciw bólom głowy czy użądleniom owadów. W średniowiecznej Europie uprawiali ją benedyktyni i karmelici w przyklasztornych ogrodach. W tym czasie trafiła do Niemiec i Polski. O jej leczniczych właściwościach pisała również św. Hildegarda z Bingen. W wieku XVIII melisa lekarska cieszyła się ogromnym powodzeniem i była jednym z podstawowych leków na depresję. W ziołolecznictwie stosowana jest głównie ze względu na uspokajające działanie w stanach pobudzenia nerwowego, „kołatania“ serca oraz w bezsenności. Jest również dobrym środkiem przeciwko alergiom. Właściwości melisy redukujące nadmiar flegmy znalazły zastosowanie w leczeniu oskrzeli, męczącego kaszlu i astmy. Jest wspaniałym lekiem dla dzieci w czasie przeziębienia i grypy, przy kaszlu i katarze. Działa również leczniczo na przewód pokarmowy przy problemach trawiennych na tle nerwowym, łagodzi nudności, wymioty oraz kolkę. Melisa lekarska w połączeniu z lipą obniża ciśnienie krwi. 

Napar

Łyżkę ziela zalewamy szklaną wrzącej wody i odstawiamy na 10-15 minut. Pijemy 2-4 razy dziennie po ¼  - ½ szklanki.

Kalina koralowa... lek dla kobiet

Kalina koralowa (Viburnum opulus) występuje w Europie i środkowo-zachodniej Azji. Rośnie najczęściej na glebach żyznych i wilgotnych. Spotyka się ją w lasach liściastych, zwykle w zaroślach i nad brzegami rzek. Surowcem leczniczym jest kora kaliny oraz owoce, które mają gorzkawy smak zanikający dopiero po ich przemrożeniu. Owoce bogate są w cukry, pektyny, garbniki, witaminę C, A oraz P. Kalina to lek dla kobiet. Działa silnie przeciwskurczowo, ale tylko na mięśnie macicy. Krople lub napary z owoców stosujemy przy bolesnym miesiączkowaniu, w skurczach macicy oraz przy krwawieniach w okresie przekwitania. Najskuteczniej działają ekstrakty alkoholowe, więc możemy przygotować nalewkę z owoców kaliny koralowej. 

Nalewka

Szklankę owoców zalewamy 2 szklankami 70% spirytusu. Odstawiamy na 2 tygodnie w ciepłe ciemne miejsce. Po tym czasie alkohol zlewamy. Nalewka powinna dojrzewać około pół roku. Zażywamy 20-50 kropli 3 razy dziennie.

Napar

Pół łyżeczki suszonych owoców zalewamy szklanką wrzącej wody i odstawiamy na 30 minut. Pijemy 2–4 razy dziennie po 1-2 łyżki między posiłkami w okresie klimakterium.

Arganowy olejek... płynne złoto Berberów

Drzewo arganowe (Argania spinosa), zwane drzewem żelaznym występuje wyłącznie w południowym Maroku. Przystosowane jest ono do suchego klimatu i może owocować nawet do 400 lat w warunkach pustynnych. Olejek arganowy otrzymuje się z nasion tego drzewa. Stosowany jest w medycynie, m.in. łagodzi bole stawów, obniża poziom cholesterolu, poprawia krążenie krwi oraz wspomaga naturalną odporność organizmu. Można również wykorzystywać go w kuchni i dodawać do potraw. Jednakże swoją dużą popularność zawdzięcza wyjątkowym właściwościom pielęgnacyjnym. Olejek zawiera witaminę E, sterole oraz nienasycone kwasy tłuszczowe.

Olejek arganowy:

• głęboko nawilża skórę i chroni ją przed przesuszeniem

• wygładza zmarszczki

• działa przeciwzapalnie

• łagodzi objawy alergii

• poprawia elastyczność skóry

• przyspiesza gojenie uszkodzeń skóry i chroni naskórek przed pęknięciami

• pomaga w leczeniu egzemy, łuszczycy, wietrznej ospy

• pomaga w pozbyciu się cellulitu

• chroni skórę przed niekorzystnym działaniem promieni słonecznych

• odżywia zniszczone włosy.

Cykoria podróżnik... znana od lat

Cykoria podróżnik (Cichorium intybus) występuje prawie na wszystkich kontynentach. W Polsce jest rośliną pospolitą i rośnie na nieużytkach, ugorach, glebach piaszczystych i kamienistych. Surowcem zielarskim jest korzeń cykorii, który zawiera inulinę, cukry, cholinę, mikroelementy oraz witaminy B, P, PP i C. Już starożytni Grecy i Rzymianie znali jej lecznicze właściwości. Napar z korzeni cykorii stosowany jest w zmniejszonej produkcji żółci, soku żołądkowego, przy zaburzeniach trawienia np. wzdęciach, odbijaniu się, gazach. Cykoria korzystnie wpływa na pracę jelit, gdyż zawarta w jej korzeniu inulina działa probiotycznie. Posiada również słabe działanie moczopędne, więc żeby wzmocnić efekt leczniczy należy łączyć ją z innymi ziołami.

Napar

25 g rozdrobnionego suszonego korzenia zaparzamy 2 szklankami wrzącej wody. Pijemy 2-3 razy dziennie po pół szklanki.