Melisa
lekarska (Melissa officinalis) rośnie
dziko w Afryce Północnej, Europie południowej i w Azji. Ta popularna roślina
miododajna obecnie uprawiana jest na całym świecie. Jej nazwa pochodzi
z języka greckiego od słowa melissa
- pszczoła. O leczniczych właściwościach melisy wiedzieli już starożytni
Grecy i Rzymianie. Hipokrates, Pliniusz i Teofrast pisali o niej jako leku
przeciwdepresyjnym, przeciw bólom głowy czy użądleniom owadów. W
średniowiecznej Europie uprawiali ją benedyktyni i karmelici w przyklasztornych ogrodach. W tym czasie trafiła do Niemiec i Polski. O jej leczniczych właściwościach pisała również św. Hildegarda z Bingen. W wieku XVIII melisa lekarska cieszyła się
ogromnym powodzeniem i była jednym z podstawowych leków na depresję. W
ziołolecznictwie stosowana jest głównie ze względu na uspokajające działanie w
stanach pobudzenia nerwowego, „kołatania“ serca oraz w bezsenności. Jest
również dobrym środkiem przeciwko alergiom. Właściwości melisy redukujące nadmiar
flegmy znalazły zastosowanie w leczeniu oskrzeli, męczącego kaszlu i astmy. Jest
wspaniałym lekiem dla dzieci w czasie przeziębienia i grypy, przy kaszlu i
katarze. Działa również leczniczo na przewód pokarmowy przy problemach trawiennych na tle nerwowym, łagodzi nudności, wymioty oraz kolkę. Melisa lekarska w połączeniu z lipą obniża ciśnienie krwi.
Łyżkę ziela zalewamy szklaną wrzącej wody i odstawiamy na
10-15 minut. Pijemy 2-4 razy dziennie po ¼
- ½ szklanki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz