Oman wielki (Inula helenium) jest rośliną wieloletnią pochodzącą z obszaru południowo-środkowej
Europy oraz Azji. W Polsce rośnie na wilgotnych łąkach. Właściwości lecznicze omanu
znane są od starożytności. Grecy i Rzymianie stosowali to zioło na przeziębienia,
a także na kłopoty z niestrawnością. W okresie średniowiecza wytwarzano
z niego lecznicze wino, zwane później winem św. Pawła. W wieku XIX
z korzenia przygotowywano krople na kaszel i pastylki na astmę. Oman
wielki zawiera inulinę, fitosterole, sole mineralne oraz olejek eteryczny z
heleniną. Działanie lecznicze omanu zależy od heleniny – substancji
rozpuszczającej się w alkoholu – toteż napary wodne z omanu są mniej
skuteczne niż wyciągi alkoholowe. Helenina ma właściwości bakterio-, grzybo- i robakobójcze.
Surowcem leczniczym są korzenie i kwiaty. Oman wielki stosowany
jest w chorobach układu oddechowego, m.in. zapaleniach oskrzeli i astmie. W
połączeniu z innymi ziołami stosujemy go w leczeniu grypy oraz zapaleniach migdałków. Oman wielki posiada właściwości pobudzania ruchów rzęsek w drogach
oddechowych i dzięki temu pomaga w usuwaniu zalegającego śluzu. Jest ziołem, które
można bezpiecznie stosować u dzieci oraz u ludzi starszych. Oman posiada również
właściwości zmniejszające napięcie mięśni gładkich. W lecznictwie naturalnym
stosuje się go w zapaleniu nerek i dróg moczowych. Zewnętrznie używany jest w
fomie płukanek w stanach zapalnych dziąseł, gardła oraz jamy ustnej.
Napar przeciwko kaszlowi
Łyżeczkę zmielonego korzenia omanu
wymieszać z ½ łyżeczki tymianku i ¼ łyżeczki mielonego korzenia pierwiosnka
lekarskiego. Mieszankę zalewamy ½ szklanki wrzącej wody i odstawiamy na 10 minut.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz