Kukurydza zwyczajna
(Zea mays) pochodzi z Meksyku. Była podstawowym zbożem Majów, Azteków i
Inków. Z badań archeologicznych wynika, że uprawiano ją już 5000 lat p.n.e. W
Europie pojawiła się w XVI wieku, a do Polski trafiła – najprawdopodobniej z
Węgier lub Rumunii – na przełomie wieków XVII i XVIII. Surowcem leczniczym
kukurydzy są jej wąsy, tzw. znamię. Kukurydza zawiera skrobię, białko, tłuszcz
oraz witaminy z grupy B, witaminę A, D, E, K, C, a także potas, fosfor, żelazo,
miedź, magnez, wapń, selen i cynk oraz niewielkie ilości kobaltu, bromu i jodu.
Znamiona stosuje się przede wszystkim jako lek moczopędny, przeciwzapalny i
rozkurczowy w zapaleniu miedniczek nerkowych i pęcherza moczowego oraz
pomocniczo w kamicy moczanowej i fosforanowej, skazie moczanowej i chorobie
reumatycznej. Znamiona podaje się również jako lek żółciopędny w zastoju żółci,
pomocniczo w zapaleniu wątroby oraz kamicy żółciowej.
Czasami znamiona
wykorzystuje się w początkowych stanach cukrzycy, w otyłości oraz skłonności do
krwawień na skutek obniżonej krzepliwości krwi. Wyciągi ze znamion kukurydzy wywierają
korzystny wpływ na wątrobę i ułatwiają przepływ żółci do dwunastnicy.
Napar ze znamion kukurydzy
Łyżeczkę znamion
zalewamy szklanką wrzącej wody i pozostawiamy do naciągnięcia na kilka minut
pod przykryciem.
