Perz właściwy... wróg kamieni nerkowych

Perz właściwy (Agropyron repens) występuje w Europie i Azji, na terenach obu Ameryk oraz w Australii. W Polsce jest rośliną pospolitą. Rośnie na wszystkich typach gleb, chociaż nie lubi gleb piaszczystych. Porasta nie tylko pola uprawne, także zarośla, polany i nieużytki. Surowcem leczniczym są kłącza, nasiona i korzenie. Właściwości lecznicze perzu były znane już w starożytności. Zarówno Dioskurides, jak i Pliniusz Starszy zalecali używanie korzeni tego zioła w leczeniu kamieni nerkowych. W średniowieczu perz, nazywany wtedy manną kalabryjską, podawano dzieciom jako środek przeciw robakom oraz łagodzący objawy kamicy nerkowej. Wysuszone kłącza perzu mielono na mąkę i z dodatkiem kaszy i mleka gotowano pożywną potrawę. Z kłączy wytwarzano również gorzałkę i syrop, którym słodzono napoje. W XVI wieku (1597) znany botanik i zielarz John Gerard napisał, że chociaż perz jest niemile widziany w naszych ogródkach, to jego właściwości lecznicze rekompensują wszystkie krzywdy. Podczas I wojny światowej z kłączy perzu warzono piwo, a zmielone dodawano do mąki chlebowej. 

Perz właściwy zawiera inulinę, saponiny, olejek eteryczny, kwasy organiczne, śluzy, krzemionkę, sole mineralne – zwłaszcza potas i żelazo, witaminę C oraz węglowodany. Napary i odwary z kłączy perzu działają moczopędnie, poprawiają przemianę materii, obniżają poziom cholesterolu we krwi i tłuszczów w wątrobie. Zawarta w nim krzemionka ułatwia regenerację uszkodzonych błon śluzowych, łagodzi stany zapalne oraz zwiększa odporność tkanek.

Napar

Łyżkę kłączy zalewamy szklanką wrzącej wody i odstawiamy pod przykryciem na 10-15 minut. Pijemy ½ szklanki 2-4 razy dziennie.