Porost islandzki... w krainie chłodu prawie jak apteka

Porost islandzki (Cetraria islandica) zwany także płucnicą czy tarczownicą rośnie w chłodniejszych regionach świata. Po raz pierwszy ten gatunek opisany został przez Karola Linneusza w 1753 roku. Jednakże lecznicze właściwości tej rośliny znane były mieszkańcom Północy, m.in. Wikingom, Eskimosom i ludom Syberii. Surowcem zielarskim jest cała plecha zawierająca poli- i monosacharydy, śluzy, barwniki, substancje podobne do celulozy (licheniny i izolicheniny), kwasy porostowe oraz sole mineralne, m.in. jod, krzem i miedź. W lecznictwie ludowym – zwłaszcza na terenie Skandynawii i Syberii – już dwa tysiąclecia temu stosowano płucnicę w leczeniu infekcji układu oddechowego, także gruźlicy, kaszlu różnego pochodzenia, przy przeziębieniach i grypie, w katarze siennym, również przy problemach z układem pokarmowym (w chorobie wrzodowej, niestrawności, stanach zapalnych śluzówki, zatruciach pokarmowych, mdłościach i wymiotach – również tych związanych z błędnikiem), dla poprawienia pracy trzustki i wątroby (przy zastoju żółci, w kamicy żółciowej), w dolegliwościach nerek (kamicy nerkowej, przy zatrzymaniu moczu), stanach zapalnych pęcherza (również na tle bakteryjnym), w chorobach kobiecych – przy zaburzeniach miesiączkowania, upławach, ale i w dolegliwościach męskich – stanach zapalnych jąder. Preparatami z porostu islandzkiego próbowano również zwalczać nowotwory. Ponadto uważano, że pomaga on uszczelnić ścianki naczyń krwionośnych.

 

Odwar

1 łyżeczkę plechy zalewamy filiżanką ciepłej wody, zagotowujemy i utrzymujemy we wrzeniu przez 15 minut. Odwar pijemy 2-3 razy dziennie po 1 filiżance. Należy stosować zawsze świeży odwar.

Zewnętrznie – w postaci naparów, odwarów, nalewek i jako składnik maści stosowano porost islandzki w leczeniu chrypki (płukanki), trudno gojących się ran, wrzodów, wszelkiego rodzaju wyprysków, również ropnych, łuszczycy, stanów zapalnych oczu (przy ich podrażnieniu i przemęczeniu, zapaleniu spojówek, nadmiernym łzawieniu, zaczerwienieniu), stanów zapalnych narządów rodnych, zwłaszcza objawiających się upławami lub świądem, zapalenia pęcherza na tle bakteryjnym, hemoroidów (nasiadówki).

Nie zaleca się stosowania go u dzieci do 12 roku życia.