Porost islandzki (Cetraria
islandica) zwany także płucnicą czy tarczownicą rośnie w chłodniejszych
regionach świata. Po raz pierwszy ten gatunek opisany został przez Karola
Linneusza w 1753 roku. Jednakże lecznicze właściwości tej rośliny znane były mieszkańcom
Północy, m.in. Wikingom, Eskimosom i ludom Syberii. Surowcem zielarskim jest
cała plecha zawierająca poli- i monosacharydy, śluzy, barwniki, substancje
podobne do celulozy (licheniny i izolicheniny), kwasy porostowe oraz sole
mineralne, m.in. jod, krzem i miedź. W lecznictwie ludowym – zwłaszcza na
terenie Skandynawii i Syberii – już dwa tysiąclecia temu stosowano płucnicę w
leczeniu infekcji układu oddechowego, także gruźlicy, kaszlu różnego pochodzenia,
przy przeziębieniach i grypie, w katarze siennym, również przy problemach z
układem pokarmowym (w chorobie wrzodowej, niestrawności, stanach zapalnych
śluzówki, zatruciach pokarmowych, mdłościach i wymiotach – również tych
związanych z błędnikiem), dla poprawienia pracy trzustki i wątroby (przy
zastoju żółci, w kamicy żółciowej), w dolegliwościach nerek (kamicy nerkowej,
przy zatrzymaniu moczu), stanach zapalnych pęcherza (również na tle
bakteryjnym), w chorobach kobiecych – przy zaburzeniach miesiączkowania,
upławach, ale i w dolegliwościach męskich – stanach zapalnych jąder.
Preparatami z porostu islandzkiego próbowano również zwalczać nowotwory. Ponadto
uważano, że pomaga on uszczelnić ścianki naczyń krwionośnych.
Odwar
Nie zaleca się stosowania go u dzieci do 12 roku życia.
1 łyżeczkę plechy zalewamy filiżanką ciepłej wody, zagotowujemy i
utrzymujemy we wrzeniu przez 15 minut. Odwar pijemy 2-3 razy dziennie po 1 filiżance.
Należy stosować zawsze świeży odwar.
Zewnętrznie – w postaci naparów, odwarów, nalewek i jako składnik
maści stosowano porost islandzki w leczeniu chrypki (płukanki), trudno gojących
się ran, wrzodów, wszelkiego rodzaju wyprysków, również ropnych, łuszczycy,
stanów zapalnych oczu (przy ich podrażnieniu i przemęczeniu, zapaleniu
spojówek, nadmiernym łzawieniu, zaczerwienieniu), stanów zapalnych narządów
rodnych, zwłaszcza objawiających się upławami lub świądem, zapalenia pęcherza
na tle bakteryjnym, hemoroidów (nasiadówki).
Nie zaleca się stosowania go u dzieci do 12 roku życia.
Dużo się dowiedziałam
OdpowiedzUsuń